فاضلاب گناوه از دادفر تا عطار، از عطار تا میگلی‌نژاد، از میگلی‌نژاد تا جمیری، از جمیری تا خدری و هیچ
یاران سبز_ مرتضی خضری: در روزهایی که بهداشت واجب‌تر از نان شب است سرریز فاضلاب هر از چند گاهی بلوار ساحلی گناوه را به گند می‌کشد. فاضلاب هنوز زخم ناسور محله نوروزآباد، کوی شهید مطهری و بازار است.
امور آبفای گناوه قسمت مهمی از بهداشت شهر را مدیریت می‌کند اما سال‌هاست برای تکمیل شبکه فاضلاب درجا می‌زند‌. شبکه فاضلاب گناوه کش واکش‌های عجیبی را پشت سر گذاشته است اما هنوز بزرگ‌ترین معضل شهر ۸۰ هزار نفری گناوه‌ است.
وعده اتمام فاضلاب گناوه عمرش از دو دهه گذشته است.
این گرداب کارنامه چند مدیر را بلعیده است و با این شکل مدیریت باز هم خواهد بلعید. فاضلاب گناوه از دادفر در مجلس ششم شروع شد و به عطار رسید اما این دو فازشان سیاسی شد و فاضلاب گناوه را به امان خدا رها کردند. عطار صندلی بهارستان را در مجلس هشتم به میگلی‌نژاد داد اما میگلی‌نژاد هم گره فاضلاب را باز نکرد‌. جمیری در مجلس نهم بارها به فاضلاب گناوه سر زد اما کاری از پیش نبرد. خدری هم با این مشکل هر چه دست و پنجه نرم کرد نتوانست در آن تغییر خاصی به وجود آورد تا مردم گناوه در مقابل هیولایی به نام فاضلاب بی دفاع باقی بمانند.
با گذشت دو دهه از عمر فاضلاب گناوه، عبدالکریم جمیری بار دیگر نماینده مردمی‌ست که زخم فاضلاب را سال‌هاست بر تن دارند. جمیری در یک دوره چهار ساله طعم تلخ فاضلاب را چشیده است و می‌داند اگر این‌بار نیز گره را باز نکند، در پیشگاه مردم گناوه حکمی نابخشودنی خواهد خورد.
آیا جمیری مرهمی بر این زخم کهنه خواهد گذاشت و یا ۸۰ هزار نفر هم‌چنان باید منتظر فرج باشند.
آیا مهرجو فرماندار شهرستان گناوه فاضلاب نیمه عریان شهر تحت فرمانش را دیده است؟
محمدی رئیس امور آب و فاضلاب گناوه به صندلی فکر می‌کند یا به مردمی که کلافه از بوی تعفن فاضلابند؟
گراوند هم که خواب است؛ همان بهتر خوابش را آشفته نکنیم، بیدار شود همان و گاز اشک‌آور همان.