❇️یاران سبز – مرتضی خضری: فوتبال محلات گناوه در دهه ۶۰ حس و حال عجیبی داشت. در جای جای شهر زمین فوتبال بود و تیم بود و بازی فوتبال، اما به مرور زمین‌ها یکی پس از دیگری از بین رفتند. زمین لایروبی یا همان استقلال، پارک شد، زمین شهباز به رزمندگان واگذار شد، زمین دارایی هم سرنوشتی مشابه شهباز داشت، زمین وحدت تا یک قدمی ثبت رفت ولی تلخ تمام شد، زمین پاس، شاهین و پرسپولیس نیزار شد، زمین پاس در عبدامام، به زیر شالوده‌ها رفت، زمین افسرتاج به افسران رسید، استادیومی که سر و تهش ناپیدا بود، کوچک و کوچک‌تر شد، مجموعه زمین‌های سرخور، تقسیم غنایم شد، زمین تعاون به مالکان رسید. با از بین رفتن زمین‌های ورزشی در شهر، فوتبالیست‌ها ناگزیر به بیرون از شهر کوچ کردند. در سال ۶۷ سروش تشکیل شد و به دلیل مجاور بودن سپاه که هسته مرکزی تیم سروش بود و زمین فرودگاه، این تیم در درون محوطه فرودگاه زمینی را برای تمرین مهیا کرد. آرام آرام زمین فرودگاه تبدیل به تجمع فوتبالیست‌ها شد. روز به روز به تعداد تیم‌ها افزوده شد و زمین‌های جدید هم دارای تیرک شدند. در زمین فرودگاه ۱۶ زمین تمرین و مسابقه به وجود آمد. روزهای سه‌شنبه، پنج‌شنبه و جمعه در زمین‌های سروش هر که را بخواهی، خواهی دید، اما این زمین‌ها هم حال و روز خوبی ندارند. از یک سو زمزمه ساخت فرودگاه و از سوی دیگر دزدان این زمین‌ها را از تب و تاب انداخته‌اند. تیرک دروازه تیم‌ها بیش از یک سال است به شکل مداوم به سرقت می‌رود ولی هنوز چاره اندیشی نشده است.
اگر به داد فوتبال محلات نرسیم فاتحه فوتبال محلات هم خوانده خواهد شد.
