آغا اجازه ، سلام ، هنوز هم آقا اجازه ، سلام

یاران سبز:حرفهایش بوی پدر می دهد و نگاه ش مادرانه می سراید ، نامش معلم ، یادآور تمام داشته هایمان ، آغا اجازه ، سلام ، هنوز هم آقا اجازه ، سلام
این هم سروده ای از رضا دهقانی
جهان بی معلم تن بی سر است           همانند کشتی بی لنگر است
 
محمد(ص) چنین گفت در باب علم         که من شهر علم و علی ام در است
 
به شهر نبی رفت و در را گشود            که گویی زپیغمبر امی تر است
 
علی(ع) را به عبدی کند اختیار             یکی دانش آموز او حیدر است *
 
ز قلبش تراوش کند شور عشق            زشمع فروزنده سوزان تر است
 
نسوزد پرش از لهیب ستم                   زمین و زمان را بلند اختر است
 
به کاغذ بود صفحه ی روزگار                 قلم را نگینی بر انگشتر است
 
شهامت بود رسم مردانگی                  تملق به زخم تنش نشتر است
 
نباشد برایش برابر به دهر                    همان دانه ی برشده گوهر است
 
نوازشگر روح انسانیت                        و طفل بداندیش را مادر است
 
هم او سایه سار و هم او خوشگوار       درختی چو طوبی و هم کوثر است
 
هنر طفل راهی ست در دامنش           به فرزانگان هنر رهبر است
 
شرابا طهورای علم و ادب                    گوارای جانی که خود ساغر است
 
مداد معلم به هر ملتی                       زخون شهیدانش اولاتر است*
 
معلم نگنجد به وصف بیان                    زبانش زیاقوت و سیم و زر است
 
چو روزی به کارش گزاری سپاس          گه نشر علم و گه دفتر است
 
*۱ اشاره به سخن مولا:من علمنی حرفا فقدصیرنی عبدا
 
*۲ اشاره به سخن معصوم : مدادالعلماء افضل من دماءالشهداء